'A Dark Song' recensie: claustrofobische bovennatuurlijke thriller roept brute zwarte magie op

Welke Film Te Zien?
 
Het opwindende regiedebuut van Liam Gavin is anders dan alle andere occulte films die je ooit hebt gezien.

De slaaf van magie komt voort uit de onkenbare kracht die het bezit. Wat zouden we kunnen winnen als we de innerlijke werking van het universum buiten de wetenschap kenden? Wat zouden we kunnen verliezen als anderen die kennis bezaten en wij niet? Die slaaf is voor wonderen en verschrikkingen uitgeoefend zolang de mensheid verhalen vertelde. Het is wat mensen dwingt zich te kleden in capes, toverstokken te dragen en urenlang duizelig in de rij te wachten op een Harry Potter-release. Dat is het wonder. Maar het is ook wat mensen ertoe heeft aangezet elkaar door de geschiedenis heen op te jagen, onschuldigen op de brandstapel te martelen en te verbranden in een waanzinnige paniek. Dat is de terreur. Er zijn maar weinig films die beide kwaliteiten hebben vastgelegd met de beknopte duidelijkheid van Een duister lied , het opzwepende regiedebuut van de Ierse filmmaker Liam Gavin

Gestructureerd rond een afmattend ritueel, Een duister lied volgt twee vreemden terwijl ze zes maanden alleen doorbrengen in een afgelegen huis, de grenzen van hun fysieke en mentale breekpunten testen om een ​​beschermengel tevoorschijn te toveren die elk een onmogelijke wens zal vervullen. Catherine Walker sterren als Sophia, een vrouw die verdrinkt in haar verdriet over de dood van haar jonge zoon. Over haar hoofd, maar bereid om alles te doen wat nodig is om hem weer te zien, rekruteert Sophia Joseph Solomon ( ToeristenSteve Oram ), een ervaren beoefenaar van de duistere kunsten, en een agressieve man die zijn superieure kennis met minachting hanteert.

Afbeelding via IFC Films

Gavin, die ook het script heeft geschreven, maakt vanaf het begin twee zeer belangrijke dingen duidelijk: de magie op het werk is brutaal en buitengewoon gevaarlijk - het is niet echt duistere magie, maar het is het soort spreuk dat je ziel kan kosten als je dat doet het is fout. En geen van beiden is te vertrouwen. De regisseur houdt de motivaties en moraliteit van zijn personages altijd net buiten het bereik. Sophia is ijskoud met een onverklaarbare duisternis die onder haar verdriet broeit. Ze is ook bijna meteen een leugenaar gebleken. Soloman is eenvoudiger, maar een beetje een klootzak en zijn staat van dienst is op zijn best vlekkerig. Sophia betaalt Solomon misschien een goddeloos bedrag, maar hij heeft de touwtjes in handen en hij laat Sophia, of het publiek, het nooit vergeten. Zodra het toveren begint, krijgt die controle nieuwe tinten duisternis, en Gavin verhoogt de spanning met een meesterlijke hand, waarbij hij langzaam de ingewikkelde, specifieke en helse eisen van het ritueel onthult.

Dit is magie, want je hebt het zelden op het scherm gezien. Het is studie. Het is arbeid. Het is lijden. Elk minuscuul element van het ritueel, van de krijtachtige afbeeldingen in de vloer tot de intenties van degenen die het uitvoeren, moet precies zijn. Alles moet worden verantwoord. De kosten van elke fout, zelfs de meest minuscule, zijn onmetelijk en hoe dieper ze gaan, hoe verder ze van de werkelijkheid afdwalen. Kortom, het is heel erg moeilijk. Gavin schetst de wetten van een magie waaruit een grote beloning alleen kan voortkomen uit grote opoffering, waarvan sommige ervoor zorgen dat je kronkelt en kokhalst in je stoel, knopen van spanning in je maag opwindt terwijl je je afvraagt ​​hoe ver deze vrouw bereid is te gaan en ze nog verder aanhalen als je je realiseert dat het veel te laat is om nu terug te keren.

Afbeelding via IFC Films

Gavin maakt zijn eigen magie met een beperkt budget, en schiet de grenzen van het gammele oude huis waar ze hun ongelukkige huis hebben gemaakt met sobere duidelijkheid. Hij laat slepende schoten het woord doen en plant zaadjes van intriges met zijdelingse blikken en subtiele details die Sophia en Solomon misschien nog minder onder controle hebben dan we zijn doen geloven. Ray Harmon doet ook meesterlijk werk met een dreunende, ritmische partituur die zich lijkt te hechten aan je hartslag, pulserend en huppelend, waarbij een zware hamer van spanning in je borst wordt geslagen.

Gedurende een groot deel van de looptijd van de film legt Gavin de glorieuze onzekerheid van het oneindige onkenbare vast. Met magie op tafel kan van alles gebeuren, en hij gebruikt dat potentieel voor alles wat het waard is, door een onstabiele basis van de realiteit te leggen die je aan het gissen houdt, hoofd ronddraaiend, terwijl je probeert de stukjes in elkaar te zetten en de waarheid te ontdekken. Maar uiteindelijk moet de film enkele antwoorden bieden, en je zult snel beseffen dat dit geen puzzel is die je ooit had kunnen oplossen. Wanneer de resolutie is bereikt, wordt het strak gewonden verhaal van de film en de spanning van de ondeugdgreep losser en Een duister lied stroomt in iets ambitieuzers en zelfs ongebruikelijker, zo niet zo succesvol. Punten voor originaliteit. Je hebt nog nooit zo'n resolutie gezien. Je hebt nog nooit zo'n film gezien. Uiteindelijk, Een duister lied functioneert beter als een personagedrama dan als een horrorfilm, waarbij het wonder boven de terreur wordt gekozen, maar zelfs als de bestemming misschien ontbreekt, is de reis voortreffelijk.

Beoordeling: B